Natuur en biodiversiteit hollen achteruit en de wereld krijgt nog voor 2050 te maken met een enorm verlies aan diersoorten, tenzij we ons voedingspatroon en de manier waarop we ons voedsel verbouwen drastisch veranderen. Als we op dezelfde voet doorgaan, zal het wereldwijde voedselsysteem al snel omvangrijke ecologische schade aanrichten, zo blijkt uit dit onderzoek. De natuurlijke leefomgeving van 90% van alle landdieren zal voor 2050 zijn gekrompen.
bron: The Guardian, 21 december 2020
Een in het tijdschrift Nature Sustainability gepubliceerd onderzoek toont aan dat de wereld de komende decennia te maken krijgt met ongeëvenaard verlies van biodiversiteit, tenzij de voedingsindustrie snel wordt gereorganiseerd. Zowel wat we eten als de manier waarop ons voedsel wordt geproduceerd dient aangepast.
Fundamentele veranderingen
Hoofdauteur David Williams van de Universiteit van Leeds stelt dat er zonder fundamentele veranderingen in 2050 miljoenen vierkante kilometer aan natuurlijke habitats verloren gaan. “Willen we natuur en wilde dieren beschermen, dan zullen we ons voedingspatroon en de manier waarop we ons voedsel verbouwen moeten veranderen, wereldwijd.”
Het internationale onderzoeksteam stond onder leiding van wetenschappers verbonden aan de Universiteiten van Leeds en Oxford. Met hun onderzoek wilden de auteurs een inschatting maken van de gevolgen die de huidige trends in ons voedselsysteem hebben op de biodiversiteit. Ze kwamen tot de conclusie dat met name de biodiversiteit in Sub-Saharaans Afrika en delen van Midden- en Zuid-Amerika ernstig achteruit zullen gaan.
Impact
Michael Clark van de Universiteit van Oxford ,een van de andere hoofdauteurs, stelt dat conventionele manieren waarop natuur beschermd wordt (zoals het creëren van beschermde gebieden en wetgeving om bepaalde soorten te redden) weliswaar noodzakelijk zijn, maar dat het onderzoek het belang aantoont van ‘het beperken van de enorme druk op biodiversiteit door bijvoorbeeld uitbreiding van het landbouwareaal’.
De auteurs onderzochten de potentiële impact van ambitieuze veranderingen in specifieke regio’s of landen: van het eten van minder vlees tot inperking van voedselverspilling en voedingsafval; van het verhogen van de opbrengst van gewassen tot internationaal beleid met betrekking tot landgebruik.
Brede aanpak
De onderzoekers stellen dat deze veelzijdige benadering beleidsmakers in staat stelt om te bepalen welke veranderingen de grootste winst zullen opleveren in hun land of regio. Ze wijzen erop dat bijvoorbeeld het verhogen van de gewasopbrengst in Sub-Saharaans Afrika waarschijnlijk heel positief kan uitpakken voor de biodiversiteit aldaar, maar dat dit weinig verschil zal maken in Noord-Amerika, waar de gewasopbrengst al hoog is.
Noord-Amerika daarentegen zou veel baat hebben bij een verschuiving naar een gezonder eetpatroon, terwijl dit minder zoden aan de dijk zet in regio’s waar al weinig vlees wordt gegeten en waar een hoge mate van voedselonzekerheid heerst. Volgens Clark is er niet één oplossing maar moeten al deze strategieën tegelijkertijd ingezet worden. Als we dit snel doen en zorgen voor een wereldwijde coördinatie, dan kan de hele wereldbevolking in 2050 gevoed worden zonder dat dit leidt tot grootschalig habitatverlies.
