Uit onderzoek van The Guardian blijkt dat koolstofcredits die door bosbeschermingsprogramma’s worden gegenereerd, gebaseerd zijn op een gebrekkig systeem.
bron: The Guardian, 4 mei 2021
De markt voor CO2-compensatie voor de bescherming van bossen kampt met een aanzienlijk geloofwaardigheidsprobleem. Het systeem wordt door grote luchtvaartmaatschappijen gebruikt om te claimen dat ze CO2-neutraal vliegen. Deskundigen waarschuwen dat het systeem niet geschikt is voor wat het beoogd, zo blijkt uit onderzoek.
Het geld dat met CO2-compensatie wordt verdiend, kan van vitaal belang zijn voor de financiële ondersteuning van projecten voor de bescherming en het herstel van een aantal van de mooiste bedreigde ecosystemen ter wereld. Aangezien op de natuur gebaseerde oplossingen een aanzienlijke bijdrage kunnen leveren aan de klimaatmaatregelen die nodig zijn om de opwarming van de aarde te beperken, is een goed functionerend financieringskanaal belangrijk om vooruitgang te boeken wat betreft het tegengaan van klimaatverandering. Dat geldt met name voor ontwikkelingslanden.
Gebrekkig systeem
The Guardian en Unearthed (de onderzoeksafdeling van Greenpeace) hebben gezamenlijk onderzoek gedaan naar de compensatieregelingen die door een aantal van de grootste luchtvaartmaatschappijen ter wereld worden gebruikt. Uit het onderzoek blijkt dat veel bosprojecten weliswaar waardevol natuurbeschermingswerk verrichten, maar dat de credits die ze genereren door milieuvernietiging te voorkomen, gebaseerd lijken te zijn op een gebrekkig en veel bekritiseerd systeem. Desondanks worden deze credits gebruikt om beweringen van ‘CO2-neutraal vliegen’ en netto-nul-claims te onderbouwen.
De onderzoekers hebben gekeken naar tien bosbeschermingsprogramma’s die luchtvaartmaatschappijen vóór de pandemie gebruikten en die waren geaccrediteerd door Verra. Verra is een Amerikaanse non-profitorganisatie die ’s werelds toonaangevende standaard voor koolstofcredits, VCS (Verified Carbon Standard), beheert. De projecten ramen de emissies die ze hebben voorkomen door te voorspellen hoeveel ontbossing en landontginning zonder die projecten zou hebben plaatsgevonden. De reducties worden vervolgens doorverkocht als credits. De voorspellingen blijken vaak niet te stroken met eerdere ontbossingsniveaus in een gebied. In sommige gevallen werd het aantal bedreigde bomen mogelijk overschat.
Inherent probleem
Afgezien daarvan zijn er zorgen over het inherente probleem om in de toekomst te kijken en te voorspellen welke bomen wel en welke niet zouden zijn gekapt. Ook is het moeilijk om ‘additionaliteit’ te bewijzen – dat het project zelf een verschil heeft gemaakt voor het resultaat. Deze problemen hebben het compensatiesysteem vanaf het begin achtervolgd. Hoewel er werk is verricht om deze fundamentele kwesties aan te pakken, hebben de onderzoekers geconstateerd dat er nog steeds problemen zijn.
De bevindingen zijn fel bekritiseerd door Verra. De organisatie houdt vol dat de methoden die zij voorstaan, aan de strijd tegen klimaatverandering en ontbossing hebben bijgedragen en lokale economieën ten goede hebben veranderd.
Overschatting
Thales West, een wetenschapper en voormalig projectauditor, heeft een onderzoek naar programma’s in het Braziliaanse Amazonegebied geleid. Daaruit bleek dat projecten stelselmatig hun emissiereducties hadden overschat. Hij stelt dat de methodologieën niet robuust genoeg zijn: dat wil zeggen dat het mogelijk is dat projecten credits genereren die geen enkel effect op het klimaat hebben.
Arild Angelsen, hoogleraar economie aan de Noorse Universiteit voor biowetenschappen en specialist op het gebied van Redd+ (vermindering van emissies ten gevolge van ontbossing en aantasting van bossen), erkent dat de Verra-methodologieën voor het claimen van credits een serieuze poging zijn om emissiereducties door vermindering van de ontbossing te meten. Hij vindt echter ook dat ze momenteel niet robuust genoeg zijn.
[…]
