Regeringen en bedrijven die bomen willen planten en bossen willen herstellen om een netto-nuluitstoot te bereiken, moeten dergelijke inspanningen sterk beperken om de voedselprijzen in ontwikkelingslanden niet op te drijven. Daarvoor waarschuwt de liefdadigheidsorganisatie Oxfam. Door te veel te vertrouwen op het aanplanten van bomen om CO2-emissies te compenseren, kunnen de voedselprijzen tegen 2050 met wel 80% stijgen.
bron: The Guardian, 3 augustus 2021
Het planten van bomen wordt vaak genoemd als een van de belangrijkste manieren om de klimaatcrisis aan te pakken. Maar de hoeveelheid land die nodig is voor dergelijke bossen, zou enorm zijn. Het planten van zelfs maar een fractie van het gebied dat nodig is om de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen te compenseren, zou een inbreuk betekenen op land dat nodig is voor gewassen om een groeiende bevolking te voeden. Dat blijkt uit een nieuw Oxfam-rapport.
Er zou minstens 1,6 miljard hectare land nodig zijn om tegen 2050 een netto nuluitstoot voor de planeet te bereiken, alleen al door bomen te planten. Dat is een gebied vijf keer zo groot als India, evenveel als al het land waarop nu wereldwijd landbouw wordt bedreven. En hoewel niemand voorstelt om in die mate bomen te gaan planten, geven de auteurs van het rapport een idee van de schaal waarop bomen moeten worden geplant, en hoe beperkt de compensatie maar kan zijn om stijgingen van de voedselprijzen te voorkomen.
Nafkote Dabi, hoofd klimaatbeleid bij Oxfam en mede-auteur van het rapport: “Het is moeilijk te zeggen hoeveel land er nodig zou zijn, omdat regeringen niet transparant zijn geweest over hoe ze van plan zijn hun netto-nulverplichtingen na te komen. Maar veel landen en bedrijven hebben het over bebossing en herbebossing, en de eerste vraag is: waar moet dat land vandaan komen?”
Volgens sommige ramingen zouden de voedselprijzen tegen 2050 met wel 80% kunnen stijgen als de uitstoot te veel middels bosbouw zou worden gecompenseerd. Zo’n 350 miljoen hectare land (een gebied ongeveer zo groot als India) zou voor compensatie kunnen worden gebruikt zonder de landbouw in de hele wereld te verstoren. Maar alle compensatieplannen van landen en bedrijven over de hele wereld samen zouden dit binnenkort al kunnen overschrijden.
Dabi: “Nu al lijden honderden miljoenen mensen in de wereld honger. We moeten met landen overleggen hoe ze hun land gaan gebruiken. Bovendien moeten landen en bedrijven eerst hun emissies verminderen voordat ze aan compensatie gaan denken. Ook moeten we de uitstoot van de landbouw verminderen. Dat is wereldwijd de op een na grootste bron van emissies.”
Uit het rapport blijkt ook dat twee van de meest gebruikte compensatiemaatregelen – herbebossing en de aanplant van nieuwe bossen – tot de slechtste behoren wat betreft het in gevaar brengen van de voedselzekerheid. Volgens de analyse zijn op de natuur gebaseerde oplossingen die zich richtten op bosbeheer, agroforestry (de praktijk van het combineren van akkerbouw of weiland met het kweken van bomen) alsmede weilandbeheer en bodembeheer in akkerland veel beter. Deze oplossingen zouden mensen in staat stellen het land te gebruiken voor voedsel en tegelijkertijd CO2 vast te leggen.
